Drzewo w wizji Omuleckiego to żywy organizm, budulec i „kulturowa skamielina" – element graniczny między naturą a kulturą, który funkcjonuje jako świadectwo czasu oraz ludzkiej ingerencji. Jest to zarazem obiekt kontemplacji, wykraczający poza wymiar intelektualny. W przestrzeni dawnego kościoła gotyckiego, który stał się „Świątynią sztuki", drzewa i drewno stają się mediatorami dialogu między sacrum, historią i współczesnością.
Wystawa podzielona jest na cztery różnorodne strategie twórcze, z których każda oferuje inny wymiar refleksji nad relacją między człowiekiem a naturą. Relacje te, z jednej strony zdeterminowane są przez obserwację rzeczywistości, gdzie Omulecki rejestruje elementy świata w ich pierwotnej formie, a także poddaje je przestrzennym interwencjom, tworzy nowe kompozycje i dokumentuje proces twórczy. Prace te balansują na granicy fotografii, rzeźby, wideo-instalacji zapraszając widza do medytacji nad przestrzenią i relacją między obiektami a pustką.
Artysta dokonuje także reinterpretacji w środowisku cyfrowym, gdzie drzewa i drewno, przekształcane za pomocą technologii cyfrowych, stają się poligonem eksploracji relacji między naturą a jej cyfrową reprezentacją. Te prace mogą zadawać pytania o to, jak współczesne technologie zmieniają nasze postrzeganie i doświadczenie przyrody, przenosząc ją w niematerialny wymiar.
Igor Omulecki przedstawia się na wystawie jako swoisty dokumentalista, ukazując, między innymi, święte lasy Kayas Kauma w Kenii, będące miejscami rytualnymi ludu Mijikenda. Lasy te są duchowymi ośrodkami, w których celebruje się rytuały mające na celu utrzymanie więzi z przodkami, ochronę tożsamości kulturowej i harmonii z naturą. Drzewo w tej kulturze symbolizuje trwanie, ochronę i wspólnotę, łącząc świat duchowy z materialnym.
Zainspirowany podejściem fotozoficznym Andrzeja Różyckiego, z którym był rodzinnie związany, Omulecki traktuje fotografię jako przestrzeń refleksji i medytacji. Reinterpretuje przeszłość, łącząc ją z teraźniejszością. Zdjęcia archiwalne stają się nośnikami pytań o pamięć, tożsamość i transformacje natury oraz kultury.
Wystawa „Drzewo" to wielowymiarowa opowieść o relacji człowieka z przyrodą, technologii z naturą oraz tradycji z nowoczesnością. Motto „Kto wie, nie mówi; kto mówi, nie wie" staje się tu rodzajem artystycznej deklaracji – zachęty do ciszy i kontemplacji, do doświadczania sztuki bez potrzeby jej definiowania. Omulecki zaprasza widzów do przestrzeni, w której drzewo staje się metaforą życia, wspólnoty i transcendencji, oferując chwilę zatrzymania i refleksji nad naszym miejscem w świecie.
