Urodzona w Rzeszowie, w latach 1945-1952 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. Dyplom uzyskała w pracowni prof. J. Geperta. Od 1991 roku profesor zwyczajny Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od 1953 roku wzięła udział w około 350 wystawach zbiorowych, plenerach, akcjach i sympozjach oraz w 38 wystawach indywidualnych w kraju i za granicą. Jej prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie, Wrocławiu, Poznaniu, Katowicach i Bydgoszczy, w Muzeum Architektury we Wrocławiu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, w Muzeach Okręgowych w Lublinie, Koszlinie, Chełmie, Legnicy, Sanoku, a także w wielu ośrodkach sztuki współczesnej w Niemczech, Szwecji, Francji, Holandii. Podczas I Biennale zrealizowała rzeźbę reprezentującą myślenie o formie w sposób intelektualny i zdyscyplinowany. Można ją dostrzeć wśród zieleni skweru nieopodal skrzyżowania ulic Rycerskiej i Wigilijnej. Rzeźba ta zaprojektowana została w tym miejscu na zasadzie kontrastu do sąsiednich prac Więcek-Wnuk i Szwacza. To delikatna, wręcz intymna kompozycja, zbudowana z równolegle ułożonych, pionowych prętów mocowanych do podłoża. Ich ułożenie na planie połowy okręgu nadaje tej formie wygląd "klatki", zamkniętej od góry, odpowiednio przyciętymi i prostopadle w stosunku do klatki ustawionymi prętami, tworzącymi wizualnie kształt owalu.
Prywatnie była żoną Jana Chwałczyka, którego forma przestrzenna dziś stanęła w Parku Dolinka.
Beata Branicka, CS Galeria El
Najnowsze artykuły w tym dziale
Bądź na bieżąco, zamów newsletter
