Elwira Seroczyńska urodziła się 1 maja 1931 w Wilnie. Reprezentowała barwy Stali Elbląg (1950-1953) i klubów warszawskich: Stali FSO (1954-1957) oraz Sarmaty (1957-1964). Odkrywcą jej talentu był trener Kazimierz Kalbarczyk.
Jako 16-latka przyjechała do Elbląga, a od 1953 roku mieszkała w Warszawie.
Już w trzecim miesiącu treningów Seroczyńska została mistrzynią Polski. Największy sukces odniosła na olimpiadzie w amerykańskiej Squaw Valley. 21 lutego 1960 roku zajęła drugie miejsce w biegu na 1500 m (miała szansę na złoty medal na 1000 m, ale na ostatnim wirażu się przewróciła). Trzecia była wówczas Helena Pilejczyk. W 1962 roku w fińskiej Imatrze Seroczyńska została mistrzynią świata w biegu na 500 m. W jej dorobku było również 26 tytułów mistrzyni Polski i 17 rekordów kraju.
Po nieudanym występie na olimpiadzie w Innsbrucku (1964 rok) zakończyła karierę sportową i objęła funkcję trenera w warszawskim Sarmacie. W latach 1971-1976 była szkoleniowcem kadry narodowej kobiet. Później pracowała m.in. jako szef wyszkolenia w Polskim Związku Badmintona.
(na podstawie "Gwiazdy zimowych aren. Encyklopedia sportu") opr. A
Najnowsze artykuły w tym dziale
Bądź na bieżąco, zamów newsletter