Zgłaszanie opinii do moderacji

Pobór rekrutów do floty wojennej wynikał z faktu położenia nacisku na rozbudowę floty. Zwolennikiem tej koncepcji był sam Cesarz Wilhelm II, a od 1897 roku kiedy na stanowisko ministra marynarki powołany został admirał Alfred Tirpitz (od 1899 von Tirpitz, dowodził flotą do 1916 roku) proces ten zgodnie z Ustawą z 1898 roku o rozbudowie floty doprowadzil do tego, że w ciągu 20 lat siły morskie Niemiec stały się drugim mocarstwem morskim po Wielkiej Brytanii. W tym okresie zbudowano w Niemczech m. in.19 pancerników oraz 12 ciężkich i 30 lekkich krążowników. W 1907 roku dotychczasową nazwę floty Kaiserliche Marine oficjalnie zmieniono na Hochseeflotte (Flota Pełnego Morza). Cesarska flota do czasów I wojny aktywnie wspomagała wojska lądowe w aneksji krajów, głównie w Afryce i Dalekim Wschodzie jako kolonii niemieckich. Jej możliwości zostały mocno ograniczone po 1916 roku, szczególnie po Bitwie Jutlandzkiej (30 maj - 1 czerwiec 1916), gdzie mimo zatopienia większej ilości brytyjskich okrętów jej podstawowe siły praktycznie zostały pozbawione możliwości operacyjnych. Dodatkowo nastroje wśród szeregowych marynarzy uległy pogorszeniu, a w konsekwencji ich buntów (baza w Kilonii) działalność sił morskich została mocno sparaliżowana, praktycznie sukcesy odnosiły jednie okręty niemieckiej floty podwodnej.

Flotcapt