Zgłaszanie opinii do moderacji

w latach 50 XXw do odbioru TV służyły telewizory marki „Belweder”, „Szmaragd”, ”Koral”, „Nefryt”, które z racji ogromnego zainteresowania były bardzo trudne do zdobycia. Talon na telewizor służył jako nagroda dla najbardziej zasłużonych działaczy partyjnych i przodowników pracy. Cena „Wisły” wynosiła 4000 zł, a w przypadku zakupu w systemie ratalnym - o 200 zł więcej. Począwszy od stycznia 1957 roku nastąpiła obowiązkowa rejestracja odbiorników i płacenie abonamentu w wysokości 40 zł rocznie.  Kwota ta wystarczała na czterokrotne pójście do kina lub na zakup litrowej butelki wódki.  Dalszy rozwój sprawił, że w 1960 roku 55% społeczeństwa miało już dostęp do telewizji.  W przypadku rejestracji telewizorów już w 1957 roku zarejestrowanych było 30 000 sztuk, w 1963 roku ponad milion, a co dwa lata liczba podwajała się. Analiza struktury widzów pokazuje, że w początkowym okresie nadawania główną rzeszę stanowiły osoby dobrze zarabiające, w przedziale od 2000 do 3000 złotych.80% ludzi w przedziale wiekowym 18-24 było stałymi odbiorcami TV. Nie można się również dziwić, że większa liczba telewizorów była w mieście niż na wsi i to nie zależało tylko i wyłącznie od dochodów, ale od sieci nadajników, która obejmowała 25% obszaru kraju.

echo