Postawienie ławek i urządzenie bufetu nie powinny sprawiać miastu poważniejszych trudności (Głos z przeszłości, odc. 121)

Jeszcze długo po zakończeniu II wojny wśród Polaków panowało przekonanie, że osoby, które do 1939 roku uzyskały tzw. małą maturę posiadały wyższy poziom wiedzy niż powojenni maturzyści. Zgodnie z reformą oświaty w 1932 roku po sześciu klasach szkoły powszechnej kontynuowanie nauki można było realizować w oparciu o gimnazjum. Po czterech latach kończyła się ona egzaminem, który właśnie nazywano małą matura. Potem można było się uczyć w dwuletnim liceum ogólnokształcącym, gdzie na koniec uzyskiwano maturę, zwaną też dużą albo pełną, która uprawniała do podjęcia studiów. Przy czym nie było obowiązku kontynuowania nauki w liceum. Również nie było obowiązku nauki w gimnazjum, gdyż reforma nakazywała ukonczenie jedynie szkoły powszechnej, która posiadała 3 stopnie od czteroletniej po siedmio i ośmioletnie. Od września 1945 roku ujednolicono program nauczania w uż jednostopnowych szkołach powszechnych, a w lipcu 1948 roku wprowadzono nową reformę oświaty tworząc siedmioletnie szkoły podstawowe i szkolnictwo ponadpodstawowe. Naukę można było zakończyć po 9 klasie. Od 1956 roku obowiązywała konieczność pobierania nauki do 16 roku życia. Kolejna reforma została wdrożona w 1961 roku, w której uczniowie rozpoczynający naukę w roku szkolnym 1959/60 kończyli już ośmioletnią szkołę podstawową.

Jędrzej J.